Vandaag las ik dat ouders en scholen zich zorgen maken over de mogelijke achterstanden die zouden kunnen ontstaan door dat de scholen mogelijk nog langer dicht blijven. Ik kan me hier van alles bij voorstellen. En ik deel de mening dan ook die ouders en scholen hebben.
Er zijn een aantal dingen die hier in meespelen. Allereerst. Kinderen die al een achterstand hebben doordat ze moeilijk kunnen leren of doordat er een onderliggende stoornis is zullen in deze tijd met een grote zekerheid nog meer achterstand gaan oplopen. Dit is, ondanks dat ouders hun uiterste best doen, natuurlijk niet te voorkomen dan wel digitaal snel op te lossen.
Een ander probleem is dat scholen moeten gaan kijken naar overgangscriteria en of kinderen dat wel of niet gaan halen dit jaar. Dit is en blijft een hele lastige! Hoe pak je dat aan en wat zijn daar de gevolgen van voor het komende schooljaar. En zijn de bestaande criteria nog wel de juiste! Scholen die veel leerlingen hebben die een achterstand hebben, zullen daar anders naar moeten kijken dan scholen die maar een paar kinderen met een achterstand hebben.
Kinderen die zelfs in deze tijd zich gewoon blijven ontwikkelen en zelfs versnelde groei laten zien zullen deze groei naar alle waarschijnlijkheid ook gewoon doorzetten.
Dit alles is natuurlijk van een aantal dingen afhankelijk. Laat ik voorop stellen dat ik vind dat alle ouders, die nu ThuisJufMama’s en ThuisMeespapa’s zijn, hun uiterste best doen. Dat laat niet onverlet dat het niet overal zo gaat. En juist daarom gaat het. Je kunt niet van alle ouders verwachten dat ze het op dezelfde manier doen dan leerkrachten. Dat ze dezelfde vaardigheden hebben of zelfs de tijd ervoor hebben of kunnen maken.
Een ander aspect dat ik nog niet zoveel ben tegengekomen, is wat deze periode met de kinderen heeft gedaan. Wat hebben ze ervaren, hoe staan ze er sociaal emotioneel voor, hebben ze trauma’s opgelopen, is er een sterfgeval in de familie geweest, zijn ze angstig, depressief, hoe is het thuis gegaan. Allemaal vragen waar we op dit moment nog niet genoeg antwoorden op hebben. De scholen en hun leerkrachten niet en ouders zelf misschien ook niet. Hier zijn geen handboeken voor, geen scenario’s voor geschreven en omdat we het allemaal nog nooit hebben meegemaakt doen we allemaal ons uiterste best.
Ik wil voor nu aangeven dat het zaak is naar het kind, de familie en de omstandigheden te kijken. Meer dan naar het niveau. Ik vind dat er met de inspectie en besturen om de tafel gezeten moet worden om hier eens goed over te bomen. En dan met de mensen in het werkveld…die het moeten doen. De leerkrachten, de teams. Er moeten eieren gelegd worden over criteria voor de overgang, over het oppakken van de draad, over het omgaan met wat ons allemaal overkomen is.
En als we weer aan de slag gaan laten we dan niet vergeten dat de leerkrachten zich de afgelopen weken al de benen onder de kont hebben gewerkt. De werkdruk is exponentieel gestegen. Leerkrachten zijn ook mensen en hebben ook families waar ze zich over moeten ontfermen. Ik hoop ten zeerste dat er tegen de tijd dat er weer begonnen kan worden met lesgeven in de scholen, er genoeg gelden worden vrijgemaakt om de extra ondersteuning van buitenaf voor jullie kinderen mogelijk te maken.
Dat is echt nodig! Niet alleen op het vlak van de lessen maar vooral op het gebied van het welzijn van onze kinderen. Ondersteuning voor de leerkrachten die dadelijk 30 kinderen terug krijgen met vragen, eigen verhalen, eigen verdriet. En dan heb ik het nog niet eens over de kinderen waar het gewoon helemaal niet goed is gegaan de afgelopen periode.
TOV-leren kan op dit moment aanbieden om te ondersteunen in de thuissituatie op het gebied van thuisonderwijs. Dan kan doormiddel van Whatsapp, Zoom of Skype. Ook gewoon even bellen en je verhaal kwijt kunnen, is een mogelijkheid. Mijn luisterend oor staat jullie ter beschikking. Ik heb geen oplossingen voor het grote probleem. Echter wil ik jullie allemaal, daar waar mogelijk ondersteunen en helpen. Bel, mail, whatsapp of pb me maar.